Enkele jaren geleden schreef ik vaak korte verhalen. Van dingen die ik zag, dingen die ik hoorde, van wat ik meemaakte onderweg. Ik reisde veel met het openbaar vervoer en sprak daardoor regelmatig mensen onderweg en op stations. Ik zag dingen gebeuren, ving flarden van gesprekken op en vond het heerlijk om daar onderweg dan zo nu en dan over te schrijven.
De laatste tijd denk ik regelmatig aan hoeveel plezier ik beleefde aan deze kleine dingen. Hoeveel moois de kortstondige ontmoetingen me brachten, van nieuwe inzichten tot een glimlach op mijn gezicht.
Eigenaardigheden
Onlangs sprak ik af met een vriendin bij Club Vers voor Hollands Spoor. Een handige ontmoetingsplek als je beiden van een andere stad of locatie moet komen en bovendien een plek met lekker eten. Het was heerlijk weer, ik voelde me goed, had zin om elkaar weer te kunnen spreken en genoot van de zon op mijn gezicht, zowel onderweg als hier op het terras.
Ze kwam aanlopen en bij me zitten. Rustig in gesprek keken we op zeker moment om en zagen we een man aankomen. Bosje rozen van de Jumbo verderop, stevig in zijn hand geklemd. Zijn ogen vonden de mijne en hij liep recht op me af. Ik vroeg me af wat dit te betekenen had en was niet van plan zijn bloemen te gaan kopen.
Voor ik er erg in had legde hij de bloemen voor me neer op tafel en liep hij zonder iets te zeggen door. Verbouwereerd lachend keek ik naar mijn vriendin, wat is dit nu weer?
Dit is echt iets voor jou
Lachend keek mijn vriendin terug. Dit is echt iets voor jou. Hierop volgde een uiteenzetting van observaties. Over hoe ik vaker in bijzondere situaties beland. Ik keek haar aan en zei, dit is nou precies zo’n moment waar ik voorheen iets over zou schrijven. ‘Dan doe je dat toch?’ Was haar antwoord. En ik dacht, ja, dat ga ik doen. Een stukje over de eigenaardigheden van het leven, die je tegenkomt als je je ervoor open staat. Wellicht een opstapje naar meer korte verhalen over wat ik doe, zie of hoor.
