De zon! De zon!
Zo riep mijn oma telkens weer.
Al was er maar een straaltje zichtbaar, al was het maar heel even. Zodra het licht van zonnestralen in de ruimte kwam was zij de eerste die het zag.
We hebben er lang grappen over gemaakt. Riepen het haar toe zodra de zon verscheen en wat denk je? Nu zoveel jaren later denk ik hetzelfde. Ik roep het niet maar hoor het in mijn hoofd, wanneer mijn kamer ietsje lichter wordt.
We zitten in de week van de lentekriebels. De aanloop naar de lente toe.
Een periode die voor mij een belofte inhoud. Langzaamaan keert het groene blad terug aan de bomen. Hier en daar is al bloesem te zien en al is het nog niet warm, de zon laat je al weten dat zij er is wanneer ze door de wolken breekt.
Ik schreef een stukje over mijn eigen lentekriebels:
Het zijn de lentekriebels die zich roeren
Zacht dwarrelend, als vlinders in mijn buik
Een lach die als vanzelf verschijnt
Wanneer de zon zich zien en voelen laat
Het zijn de lentekriebels die me tonen
Dat een nieuw begin zich aandient
De bloesem in de bomen, groene bladeren keren terug
De kou, die langzaamaan de grond verlaat
Het zijn de lentekriebels waar ik op wacht
Ik ga naar buiten, laat me zien
Zoals alles om mij heen dat doet
Ik geniet, van alle stralende pracht en kracht
Hier komen ze, de lentekriebels
Waar ik een winter lang
Geduldig op heb gewacht
Daar verschijnt en straalt ze al
De zon die naar ons lacht
Een mooie zonnige dag maakt voor mij ook altijd dat ik zin krijg in nieuwe dingen. In het maken van plannen. Zo hebben we deze week de eerste stappen gezet om met de winnaars van onze Lentekriebels actie aan de slag te gaan met hun eigen Communicatie Manifest.
Ik heb er enorm veel zin in om ondernemers te helpen bij het vinden van passende woorden om hun verhaal te vertellen.
Kan jij ook niet wachten op de lente en de zomer? Wat staat voor jou centraal als jij aan lentekriebels denkt?
